Ubogie Siostry św. Klary

Ubogie Sióstr św. Klary w Kaliszu są jedynym na terenie Polski klasztorem bezpośrednio związanym z Protomonasterem w Asyżu i stanowi maleńką cząstkę siedemnastotysięcznego Zakonu w świecie.

Założycielami Zakonu są święci Franciszek i Klara. W Niedzielę Palmową roku 1212, przed ołtarzem w Porcjunkuli Klara obiecuje posłuszeństwo Franciszkowi. Tym samym daje początek Zakonowi Ubogich Sióstr, potocznie klaryskom. Regułę napisaną przez św. Klarę zatwierdził Innocenty IV bullą Solet annuere 9 sierpnia 1253 r. Do Kalisza siostry przyszły w 1988 r. Klasztor został kanonicznie erygowany 11 sierpnia 1995 r. przez ks. bp. S. Napierałę. Zamknięto klauzurę papieską, a siostry otrzymały zgodę Kościoła na prowadzenie życia wg Reguły Pierwotnej św. Klary. Od tego momentu obowiązują je Konstytucje Generalne Ubogich Sióstr i oryginalna nazwa Zakonu - Ubogie Siostry św. Klary.

Duchowość

Duchowość św. Klary wyrosła z formy życia, którą przyjął i przekazał św. Franciszek. Jej istota zawarta jest w pierwszym rozdziale reguły św. Klary; radykalne zachowanie Ewangelii. Do cech najbardziej specyficznych charyzmatu należą: odłączenie od świata przez klauzurę papieską, ubóstwo i życie wspólnotowe. Oznacza to, że "Roślinka Serafickiego Ojca" pragnie dosłownie realizować ubóstwo indywidualne i wspólnotowe, utrzymywać się z pracy rąk własnych, funkcjonować bez stałych dochodów. Klara zaprowadza klauzurę papieską i odosobnienie, jakiego wcześniej nie znano w dziejach Kościoła. Inną cechą charyzmatu klariańskiego jest życie wspólnotowe: siostry razem się modlą, pracują i spędzają czas na rekreacji. Codzienne życie odznacza się cnotami franciszkańskimi prostotą i radością doskonałą. Wspomniane powyżej cechy sprawiają, że Klara zapoczątkowuje zupełnie nowy styl życia zakonnego, staje się prekursorką radykalnego modelu świętości konsekrowanej. W centrum duchowości klariańskiej jest nabożeństwo do Dzieciątka Jezus zwłaszcza w adoracji żłóbka i nabożeństwo do Męki Pańskiej oraz kult Niepokalanej.

Działalność

Ubogie Siostry św. Klary, prowadzą apostolstwo wyłącznie przez modlitwę i ofiarę. Kontemplacyjny charakter Zakonu sprawia, że siostry w atmosferze ciszy, samotności i w ewangelicznym wyrzeczeniu polecają Bogu wszelkie intencje Kościoła, świata oraz poszczególnych ludzi. Całkowicie ukierunkowane na modlitwę, która ma prowadzić do zjednoczenia z Bogiem, siostry wykorzystują do tego podane przez założycieli formy pobożności. Centrum dnia stanowi Eucharystia, każdy dzień przeplatany jest Liturgią Godzin, a kontemplacyjny wymiar Zakonu podkreśla dwugodzinna medytacja ranna i popołudniowa. Siostry kultywują różaniec i drogę krzyżową. Samo życie sióstr jest głoszeniem prymatu Boga i transcendencji osoby ludzkiej, stworzonej na Jego obraz i podobieństwo.

Pełna nazwa

Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka Serafickiego (CSSF).

Data i miejsce założenia

Zgromadzenie zostało założone w Warszawie 21 listopada 1855 r. przez bł. Marię Angelę Truszkowską, a definitywnie zatwierdzone 19 lipca 1899 r. przez papieża Leona XIII.

Charyzmat felicjański

Charyzmatem naszego Zgromadzenia Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo jest naśladowanie Matki Marii Angeli w jej bezgranicznej miłości do Boga i w wiernym pełnieniu jego Woli przez

 pełną poświęcenia służbę potrzebującym
 całkowitą dyspozycyjność
 troskę o zbawienie wszystkich ludzi.

Hasło

Wszystko przez Serce Maryi na cześć Przenajświętszego Sakramentu.

Historia

Błogosławiona Maria Angela Truszkowska urodziła się 16 maja 1825 r. w Kaliszu jako najstarsza z siedmiorga dzieci Józefa i Józefy Truszkowskich. Na chrzcie otrzymała imiona Zofia Kamila.

Od najmłodszych lat pragnęła nieść pomoc ubogim. W Warszawie, dokąd przybyła z całą rodziną, służyła im najpierw w Towarzystwie św. Wincentego á Paulo, do którego wstąpiła w 1854 roku. Niebawem jednak zaczęła sama organizować opiekę nad sierotami i staruszkami. Ogrom nędzy na ulicach nie dawał Jej spokoju i dlatego w 1855 r. zgromadziła grupkę osieroconych dziewcząt oraz staruszki, najmując dla nich skromne mieszkanie w pobliżu kościoła Panny Maryi na Nowym Mieście. W ten sposób powstał Instytut Panny Truszkowskiej, zwany Przytułkiem św. Feliksa. Potem, gdy potrzeby instytucji zaczęły wzrastać, musiała przenosić się jeszcze dwukrotnie: najpierw do domu dominikanów przy ul. Mostowej, a potem, w lipcu 1857 r., do dużego gmachu Biblioteki Załuskich przy ulicy Daniłłowiczowskiej, który otrzymała od hr. Elfrydy Zamoyskiej. W powstałym przytułku siostry wychowywały biedne i opuszczone dzieci, opiekowały się starcami oraz zaniedbanymi dziewczętami, posługiwały chorym w domach, katechizowały dzieci, prowadziły katechumenat, tercjarstwo, rekolekcje dla świeckich, bractwo Żywego Różańca. W maju 1855 roku Zofia za radą ojca Honorata Koźmińskiego, swego spowiednika, wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Franciszka, przyjmując imię Angela, które będzie odtąd jej zakonnym imieniem. Z Zofią współpracowała jej kuzynka Klotylda Ciechanowska. Obie w dniu 21 listopada 1855 roku ofiarowały się na służbę Panu Bogu przed Obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Ten dzień jest uznawany w historii Zgromadzenia za dzień jego powstania. Opiekę duchową nad rozwijającym się Zgromadzeniem objęli ojcowie kapucyni (O. Beniamin Szymański i O. Honorat Koźmiński). W krótkim czasie dołączało do nich wiele młodych kobiet i Zgromadzenie szybko wzrastało w liczbę i nowe placówki. Do 1864 r. felicjanki prowadziły już 34 placówki, przeważnie wiejskie, w Królestwie Polskim, w tym wśród unitów na Podlasiu.

Nazwę felicjanki nadał siostrom lud Warszawy, widząc je modlące się z dziećmi w kościele kapucynów w Warszawie, przed ołtarzem św. Feliksa z Kantalicjo (1515-1587), patrona dzieci i chorych.

W 1860 r. ze Zgromadzenia Felicjanek wyłoniła się gałąź sióstr klauzurowych, nazywanych później kapucynkami, żyjącymi według reguły św. Klary. Wybuch powstania styczniowego (1863 r.) spowodował zmianę działań felicjanek. Ochrony zamieniono na szpitale, gdzie opatrywano rannych żołnierzy powstańczych. Podczas powstania styczniowego pielęgnowały rannych żołnierzy w 25 szpitalach polowych. Ta samarytańska posługa nie spodobała się jednak okupantom rosyjskim, którzy 18 grudnia 1864 r. wydali ukaz o kasacie Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, które musiały zdjąć habity i wrócić do swoich rodzin. Tylko grupie sióstr klauzurowych pozwolono zachować strój zakonny i przewieziono je do klasztoru sióstr Bernardynek w Łowiczu. Wśród nich znajdowała się też Matka Angela. Przez półtora roku pozostawała w tym klasztorze, po czym udała się do Krakowa, gdzie Zgromadzenie prowadziło jedną ochronę. Tam Zgromadzenie odrodziło się i rozrosło.

Odeszła do Pana po zasłużoną nagrodę w nocy 10 października 1899 r.

Kult Matki Angeli rozwijał się po Jej śmierci. Jednak sytuacja polityczna państwa polskiego, w tym dwie wojny światowe, spowodowały odsunięcie terminu inicjacji procesu beatyfikacyjnego Założycielki felicjanek. Dopiero w 1949 r. kard. Adam Sapieha rozpoczął Proces Informacyjny. Wszystkie etapy tego procesu, określone prawem kanonicznym, trwały do 1969 r., kiedy to kardynał Karol Wojtyła dokonał zamknięcia procesu w Krakowie, a sprawę przejęła Stolica Apostolska. Dnia 2 kwietnia 1982 r. Święta Kongregacja w Rzymie wydała dekret o heroiczności cnót Służebnicy Bożej. Po zatwierdzeniu cudu dokonanego za jej przyczyną, odbyła się uroczysta beatyfikacja Marii Angeli Truszkowskiej na Placu św. Piotra w Rzymie w pamiętnym dniu 18 kwietnia 1993 r. Liturgiczne święto bł. Marii Angeli Truszkowskiej obchodzone jest 10 października.

Zgromadzenie powstało w Polsce, ale od dawna jest wspólnotą międzynarodową. Obecnie istnieje 5 prowincji, z czego 3 są w Polsce: krakowska, przemyska i warszawska, ponadto jest 1 prowincja w Ameryce Północnej oraz 1 w Brazylii. Felicjanki posługują także we Włoszech, Francji, Anglii, Meksyku, Estonii, Rosji i na Ukrainie. Radością jest rozwój Zgromadzenia w Kenii.

Więcej o historii, duchowości, bł. Marii Angeli i Patronach Zgromadzenia, a także działalności sióstr czytaj na: http://www.felicjanki.waw.pl
Jeśli interesuję Cię duszpasterstwo powołań polecamy: https://www.facebook.com/felicjankiwarszawa

Felicjanki w Kaliszu

Felicjanki są w Kaliszu od 1929 roku. Stało się to za sprawą ks. Prałata Stefana Martuzalskiego – ówczesnego proboszcza parafii św. Gotarda na Rypinku, który pragnął wybudować tu szkołę. Z felicjankami spotkał się w Ameryce, gdzie zbierał fundusze na budowę. Widząc ofiarną pracę sióstr wśród Polonii, zapragnął je mieć w swojej parafii. Zarząd Generalny Zgromadzenia przyjął propozycję i w sierpniu 1929 roku pierwsze cztery siostry przyjechały do Kalisza. Przez 10 lat siostry prowadziły ochronkę i 7-klasową Prywatną Szkołę Powszechną Koedukacyjną. Potem nastał czas II wojny światowej i konspiracyjnej działalności sióstr, które opiekowały się kościołem św. Gotarda, prowadziły akta parafialne i potajemnie przygotowywały dzieci do spowiedzi i I Komunii św. Po odebraniu szkoły przez władze komunistyczne siostry pozostały w parafii, gdzie do dzisiaj posługują w katechezie i zakrystii.

Swój charyzmat realizują także w prowadzeniu od lutego 2000 r. przedszkola integracyjnego, które oprócz zdrowych dzieci skupia także dzieci niepełnosprawne. Przedszkole realizuje zadania w duchu wartości i zasad katolickich, starając się budować dzieciom właściwą hierarchię wartości w klimacie miłości, wzajemnego szacunku oraz przyjaźni i otwartości na drugiego człowieka. Ta inicjatywa jest odpowiedzią na wielką troskę o rodzinę. Więcej: http://www.felicjanki.kalisz.pl

Kontakt
Siostry Felicjanki
ul. Kordeckiego 3a

62-800 Kalisz
tel. 62 766 32 62
kaliszfel@gmail.com